Iedereen zou een Heino moeten hebben! 10 maart 2025

𝙴𝚎𝚗 𝚖𝚊𝚗 𝚟𝚘𝚕 𝚕𝚒𝚎𝚏𝚍𝚎 𝚎𝚗 𝚑𝚞𝚖𝚘𝚛;

Heino was een man met een groot hart, een brede lach en een eindeloze liefde voor zijn gezin, vrienden en zijn grote passie: auto’s. Hij vond geluk in de kleine dingen—het klussen in de schuur, vakanties in de zon, een goede grap op het juiste moment…

Toen José en Heino elkaar leerden kennen, begon voor hen een avontuur vol warmte en liefde. Ze reisden samen, zonder plan, met een cabrio en een droom. Soms bracht dat stress, maar altijd werd het een herinnering om te koesteren. Heino leefde met volle teugen, hij genoot van de zon, van Roadtrips, en van het simpele geluk van samen zijn…

𝚅𝚛𝚒𝚎𝚗𝚍𝚜𝚌𝚑𝚊𝚙 𝚎𝚗 𝚋𝚎𝚑𝚞𝚕𝚙𝚣𝚊𝚊𝚖𝚑𝚎𝚒𝚍;

Zijn vriendschappen waren diep en oprecht. Of het nu ging om gezamenlijke klusprojecten, een kop koffie op maandagochtend of een helpende hand—Heino was er. Voor zijn vrienden, voor zijn familie. Zijn schoonmoeder was maar wat blij met een schoonzoon inclusief twee rechterhanden want dat was toch wel heel handig als er iets stuk was of gemaakt moest worden…

Toen hij zich bij ons voegde, grapte hij: “Ik wil nog wel even zeggen: De kanker zit overal, maar niet in mijn longen.” Een bulderende lach, gevolgd door een hoestbui…

We zagen dat het hem allemaal veel moeite kostte. Hij verontschuldigde zich omdat hij zijn geliefde bakkie koffie niet goed meer kon wegslikken en af en toe een raar geluid maakte.

Al pratend en met veel cynische humor liet hij duidelijk merken dat hij haar, zijn vrouw, zijn grote liefde, verzorgd achter wilde laten én dat het vooral ook niet té veel moest kosten!

José had met ons een afspraak gemaakt maar hij moest weten hoe wij waren. Of het gevoel goed zat zodat hij dit gedeelte ook echt kon overlaten aan ons.

We boden hem de optie om thuis opgebaard te worden, maar dat vond hij maar veel te veel gedoe. Oké, eerlijk is eerlijk, er was ook niet heel veel ruimte… maar dat hadden we best kunnen oplossen.

We kregen zijn goedkeuring. Met een stevige handdruk en een knipoog: “Jullie draaien haar geen poot uit, hè?” Nog een lach, nog een stukje loslaten.

Hij sprak openlijk zijn tevredenheid uit. Hij had een goed gevoel bij ons en wij bij hen. Wat een mooie mensen samen, de liefde spatte eraf!

𝙴𝚎𝚗 𝚍𝚊𝚙𝚙𝚎𝚛𝚎 𝚔𝚎𝚞𝚣𝚎;

Heino kon zich nooit voorstellen dat er een moment zou komen waarop hij er écht klaar mee zou zijn. Hij was een vechter, een doorzetter. Maar een paar dagen voor zijn overlijden was het genoeg. Hij was moe, en had veel andere ongemakken. Het moest maar klaar zijn. Samen hadden ze het hele circuit van euthanasie al doorlopen, en op 22 februari j.l. overleed Heino in alle rust…

𝙴𝚎𝚗 𝚊𝚏𝚜𝚌𝚑𝚎𝚒𝚍 𝚍𝚊𝚝 𝚋𝚒𝚓 𝚑𝚎𝚖 𝚙𝚊𝚜𝚝𝚎;

Jose en Heino waren er al uit dat Heino zou worden opgebaard in de 24-uurskamer van het crematorium. Dit voelde goed, omdat ze een sleutel kreeg en elk gewenst moment van de dag naar hem toe kon. Dat gaf rust, ruimte en een gevoel van nabijheid, zelfs in het afscheid.

Op donderdag 27 februari 2025 namen we afscheid van Heino. Een man die van het leven hield, die zijn gezin, zijn vrienden en zijn geliefde Volvo’s omarmde met warmte en humor.

Een man die liever geen systeemplafonds en koffie met cake wilde, maar die uiteindelijk, zoals hij zelf droog opmerkte, er toch onder kwam te liggen…

Die middag hing er een ingetogen stilte in de 24-uurskamer. José, de kinderen en de naaste familie waren daar, samen met Heino. Nog één moment van rust voordat hij zijn laatste reis zou maken. Zijn zoons, Hein-Jan, Lars en Finn, en bonuszoon Per brachten hem de zaal in. Een laatste daad van liefde, van verbondenheid…

Buiten, bij de ingang van de aula, stond de Volvo. Het symbool van Heino’s passie, van uren knooien in de schuur, van eindeloze gesprekken over motoren en techniek. Alsof hij nog even aanwezig was, alsof hij met een tevreden glimlach toekeek.

Het was geen kille, afstandelijke sfeer, maar een warm samenzijn, zoals Heino dat gewild zou hebben.

𝙼𝚞𝚣𝚒𝚎𝚔 𝚊𝚕𝚜 𝚑𝚎𝚛𝚒𝚗𝚗𝚎𝚛𝚒𝚗𝚐;

Toen klonken de eerste akkoorden van All My Love van Coldplay en begon de afscheidsdienst. José nam het woord en vertelde over Heino’s leven, hoe hij vol overgave leefde, met een grenzeloze liefde voor avontuur, de zon, en natuurlijk, voor zijn familie. Haar stem klonk sterk, soms met een trilling, maar altijd met liefde…

Muziek speelde een belangrijke rol, want Heino had zijn herinneringen verweven met liedjes…

Nur Geträumt van Nena herinnerde de kinderen aan momenten met hun vader, en My Way van Herman Brood klonk als een ultiem eerbetoon aan de manier waarop Heino in het leven stond – eigenzinnig, vol overtuiging, op zijn eigen manier.

𝙷𝚎𝚝 𝚕𝚊𝚊𝚝𝚜𝚝𝚎 𝚖𝚘𝚖𝚎𝚗𝚝;

Toen was het moment daar. De laatste woorden werden gesproken, de laatste beelden van Heino flitsten voorbij op het scherm. Geen overdreven poespas, geen kunstmatige formaliteit. Alleen liefde, herinneringen, en een diepe, oprechte verbondenheid…

Bij de laatste groet klonk Well I Wonder van The Smiths. Door Heino zelf uitgezocht voor dit moment. De gasten namen afscheid, José en de kinderen bleven als laatsten in de aula. Een moment van stilte, van loslaten, van een laatste blik op de man die hen zoveel had gegeven…

𝙷𝚎𝚛𝚒𝚗𝚗𝚎𝚛𝚒𝚗𝚐𝚎𝚗 𝚍𝚎𝚕𝚎𝚗;

Daarna was het tijd om herinneringen te delen. Geen zware, beladen stilte, maar een tafel vol koffie, thee en slagroomsoesjes – een kleine knipoog naar Heino’s liefde voor lekker eten (lekker dikkedak’n)

Niet iedereen kende Heino persoonlijk, maar iedereen kan iets van hem meenemen. Zijn humor, zijn warmte, zijn nuchterheid, zijn liefde voor de kleine dingen.

Misschien is dat wel de mooiste erfenis die iemand kan nalaten. En misschien is dat waarom de beste vriendin gelijk had:

ɪᴇᴅᴇʀᴇᴇɴ ᴢᴏᴜ ᴇᴇɴ ʜᴇɪɴᴏ ᴍᴏᴇᴛᴇɴ ʜᴇʙʙᴇɴ!

En dát is waar het om draait. Niet alleen om de uitvaart, maar om vertrouwen. Om menselijkheid, juist in de momenten die er het meest toe doen.

👉  José is bezig om de herdenkingspagina van Heino te vullen. Laat gerust een berichtje achter als je José, kids en familie een warm hart toedraagt.  

𝑃𝑒𝑡𝑟𝑎 𝑒𝑛 𝐸𝑠𝑡ℎ𝑒𝑟
📲 06-26054403
📩 welkom@informele-uitvaart.nl