Liefde voor altijd…
Zo stond het op de kaart. En zo is het. Mijn liefde voor Heino blijft altijd. Op zaterdag 22 februari moest ik hem loslaten, veel te vroeg. We hadden nog zoveel plannen, wilden samen oud worden.
Na een roerig leven had Heino bij mij eindelijk de rust gevonden waar hij zo naar verlangde. Vaak zei hij: ‘Ik voel me zo fijn bij jou.’ Een mooier compliment kon ik niet krijgen.
Op 7 juli 2016 werd onze liefde officieel, na een paar gezellige dates. Kort daarna, op 20 juli, werd Heino 50. Als ultiem cadeau haalden we die dag een Volvo Cabrio op uit Limburg. Hij droomde al zo lang van een cabrio, en nu was het moment daar. De zon scheen, het dak ging open en de tranen van blijdschap stroomden over zijn wangen. Een dag om nooit te vergeten!
Onze eerste vakantie samen, in september 2016, was een avontuur. Met de cabrio via de Route Napoléon naar de Côte d’Azur en verder naar Italië. We bezochten de betoverende Cinque Terre, vijf pittoreske dorpjes aan de Italiaanse kust. We genoten van La Dolce Vita en keerden het jaar erop terug om nog meer van dat prachtige land te ontdekken. Vakantie betekende voor Heino: zon, zee, strand, een terras met goede koffie en vooral genieten.
Maar wat hij misschien nóg liever deed, was sleutelen aan oude Volvo’s in zijn geliefde schuur. Daar kon hij uren doorbrengen, pratend over ‘zijn’ auto’s. Een Volvo paste bij hem: groot, sterk, robuust en onverwoestbaar.
Helaas was hij dat laatste niet…
In oktober 2023 kregen we het nieuws dat niemand wil horen: slokdarmkanker. Maar er was hoop, het was goed behandelbaar. Chemotherapie, bestraling, een operatie in april 2024—alles leek de goede kant op te gaan.
Maar soms heeft het leven andere plannen.
Eind 2024 kwamen de klachten terug. In januari sloeg het noodlot genadeloos toe: de kanker was terug en dit keer zonder uitweg. Onze wereld stortte in.
Op zaterdag 22 februari moest ik afscheid nemen van mijn allerliefste Heino en de jongens, Hein-Jan, Lars, Finn en Per van hun (bonus)vader.
Het leven gaat door, zeggen ze. Maar voor mij is alles nu even grijs. Toch beloof ik, samen met de jongens, te blijven zoeken naar de gouden randjes. Want die waren er. En die zullen er altijd zijn.
Het gedicht onder de foto heb ik voorgelezen op Heino’s crematie. Daarna volgde het liedje ‘Grijs’ van Jaap Reesema. Vond ik zo toepasselijk.
José Oostindiër
Wij creëren geen afscheid, maar een blijvende herinnering voor het leven. 
Leave a Condolence