Groningen, Friesland, Drenthe, Overijssel en op speciaal verzoek

Op een druilerige maandag in april 30 juni 2023

Op een druilerige maandag in april

Op een druilerige maandag in april komen wij kennismaken met Koos (52) en Natalie (40). Samen hebben ze 3 kinderen, Jayden (8), Liam (2) en Mason van 4 maanden. Ze zitten vol vragen en willen graag weten wat de mogelijkheden zijn mocht het zover komen dat Koos komt te overlijden.

“Met ons verhaal willen we graag een stukje inzicht geven over hoe snel je leven kan veranderen. Dat leven en de dood heel dichtbij elkaar kan komen te liggen”

Het begon allemaal eind juli 2022. Koos kreeg klachten rondom het plassen. Gelijk maar even laten controleren, handig dat Natalie doktersassistente/verpleegkundige is!  De urine is meerdere keren schoon alleen blijft Koos klachten houden en een bloedonderzoek volgt. Na een rectaal onderzoek blijkt dat Koos zijn prostaat vergroot is.

Er wordt een afspraak gemaakt met de uroloog in het Wilhelmina Ziekenhuis Assen. De volgende dag kunnen ze al terecht, schrik! In stilte zitten Koos en Natalie tegenover elkaar. Koos heeft meteen door dat het niet goed is en geeft dit tijdens het gesprek in het ziekenhuis aan. Er volgt nog een onderzoek  en met medicatie gaan ze huiswaarts.  Ook moet Koos weer bloedprikken. Er wordt een afspraak over 2 weken gemaakt. De plasklachten nog steeds niet veranderd.

Ongerust in de wachtkamer worden ze opgehaald door de PA (Physician Assistent) van de uroloog. Ze zegt niks en knikt alleen maar. Dit is foute boel!! Ze verteld dat in alle biopten een gradatie van 9 van 10 prostaatkanker is gezien.

“Dit bericht is met geen pen te beschrijven en slaat in als een bom”

Ze barsten samen in huilen uit. Koos kijkt naar Natalie die op dat moment 6 maanden zwanger is. Hoe nu verder??

1 dag voor de verjaardag van Natalie krijgt Koos in het Martini Ziekenhuis in Groningen een PET-scan. Natalie vindt het hartverscheurend om achter haar moeder en Koos aan te moeten rijden. Na de PET-scan mag ze de eerste uren niet bij Koos in de buurt zijn omdat hij radioactief is. Net nu je elkaar het hardste nodig bent! Alles lijkt zo onwerkelijk! Natalie en haar moeder brengen Koos naar de afdeling waar de scan plaatsvindt. Een laatste dikke kus en knuffel. Huilend nemen ze afscheid van elkaar.

Koos laat zijn gevoel spreken en denkt dat er ook uitzaaiingen zijn. Hij weet het zeker. Hij heeft het vanaf het eerste  moment allemaal bij het rechte eind gehad. Dus dat zal nu ook zeker het geval zijn. Natalie duimt nu alleen maar dat hij er helemaal naast zit.

“En dan komt het onvermijdelijke bericht! Koos heeft kwaadaardige prostaatkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren en alle botten waar beenmerg in zit”

Het voelt als een messteek in het hart. Huilend zakt de grond steeds verder onder hun schoenen vandaan. Koos, die nog zo jong is, altijd hard werkend, goed voor iedereen, zo lief en bovenal een trotste papa! Gaat Koos nog wel de bevalling redden? Hoeveel tijd hebben ze nog samen? Ziet Koos de kinderen opgroeien? En dan komt ook de praktische kant naar boven, moeten ze dingen gaan vastleggen op papier en moet dat bij een notaris? Moeten ze de papieren van de begrafenisverzekering opzoeken? Etc.

“Het leven van Koos en Natalie staat op de kop. Hoeveel tijd hebben ze nog samen? En dan lopen ze ook nog dagelijks met de vraag rond, WAAROM?”

Een goede vriendin heeft net als Koos en Natalie ook slapeloze nachten en besluit om een bruiloft te regelen aangezien ze elkaar nog maar 4 jaar kennen waarvan 3 jaar samen. Wederom zijn ze sprakeloos! Het is zo onwerkelijk. Kunnen en willen ze überhaupt wel trouwen? Dit waren de toekomstplannen waarvan ze nu niet eens weten hoe lang de toekomst nog samen is!

Natalie wil niet hoogzwanger trouwen maar na enkele gesprekken samen besluiten  ze toch om het te doen!!  Koos en Natalie trouwen op 17 oktober 2022 en even later is er een groot feest met de warmte en liefde van alle dierbaren om hun heen. Het zijn dagen met een lach en een traan. Ze voelen vooral ook dankbaarheid voor alle lieve mensen om hun heen.

Ondertussen blijft het een rollercoaster. Na de scan van het hoofd volgt ook snel de uitslag. Ook daar zijn uitzaaiingen gevonden! In het UMC Groningen wordt Koos bestraald. Het hele leven, het gezin, alles vliegt aan hun voorbij… alweer! Samen besluiten ze er om ervoor te gaan, positief te blijven en ervoor te vechten.

Eind november ondergaat Koos 5 bestralingen voor zijn hoofd. Dit traject wordt heel snel opgevolgd door 6 chemokuren, 20 dagen herstel en op dag 21 de volgende chemo. Verloopt de eerste chemo goed dan zal het verloop van de andere 5 ook goed gaan aldus de oncoloog.

“De oncoloog, wat een fantastische man, in voor een geintje en recht voor de raap”

Ook hij is ontdaan door het feit dat er een jonge man tegenover hem zit, naast hem een hoogzwangere vrouw die bijna is uitgerekend, en dan deze slechte en heftige prognose.

Als een zwangere waakhond zit Natalie naast haar Koos tijdens de eerste chemokuur. Ze wil hem niet alleen laten, geen seconde uit het oog verliezen. Ondertussen ontspant Koos ietwat en zegt dat hij het allemaal voor Natalie en de kinderen doet.

De chemo lijkt goed te verlopen totdat Koos hoge koorts krijgt en doodziek is. Wat is dit? Redt hij het wel? Een ‘simpel’ virus krijgt vat op Koos. Hoezo simpel? Er hangt zoveel van af. Na een infuus met antibiotica knapt Koos weer net zo snel op als dat hij ziek werd. Dit heeft wel tot gevold dat de chemo niet door kan gaan. Een goed herstel voor de volgende chemo is nu het belangrijkste.

Op 28 december, 4 dagen voor de uitgerekende datum van Natalie,  krijgt Koos groen licht, er mag gestart worden met de chemo.

“Even vragen ze zich af of het gek is dat ze blij zijn dat ze weer mogen starten met de chemo”

Vermoeid komen ze thuis waar Natalie zich, na het eten van een broodje,  niet lekker voelt. De vliezen zijn gebroken en laat in de middag zijn ze weer in het ziekenhuis. Dit keer om te bevallen en wordt zoon Mason geboren. Wat een dag vol emoties maar hier voert enkel dankbaarheid voor elkaar en het gezin wederom de boventoon. Koos is onder de indruk van Hotel Wilhelmina Ziekenhuis Assen. De verloskundige en verpleegkundigen zijn allemaal zo lief, emotioneel en samen in het moment. Alles all-inclusive zodat Koos in het ziekenhuis kan blijven bij Natalie en pasgeboren zoon Mason.

Wat ook zo’n fantastisch moment was, en terwijl ik het vertel lopen de rillingen weer over mijn rug;  Koos mocht Mason heerlijk vasthouden en knuffelen na de bevalling.” 

Dat dit erg bijzonder is heeft te maken met de chemokuur die net was afgelopen. De cytostatica verlaten dan je lichaam via zweet, urine, ontlasting en braaksel. Iets waar we continu rekening mee moesten houden. Even zijn alle zorgen rondom de kanker verdwenen. Koos en Natalie voelen zich de gelukkigste mensen op aarde.

Jayden en Liam kunnen niet wachten om hun kleine broertje Mason te zien. De liefde tussen deze drie mini-mensjes is direct aanwezig. De kraamhulp komt en gaat, ook zij is weer fantastisch! Zij was er met Liam ook bij. Dat voelt vertrouwd. De eerste drie maanden zijn nogal hectisch maar na 3 maanden zit Mason op het juiste voedingsschema en volgt er iets meer rust in het gezin. De grotere broers doen het fantastisch en helpen daar waar kan.

Ondertussen gaat Koos zijn proces in sneltreinvaart verder. Chemo 3 en 4 verlopen volgens plan. Natalie vertelt hoe trots ze is op Koos, dat ze zoveel respect en bewondering voor hem heeft. Giechelt dat het een fantastische bevestiging is als ze te horen krijgen dat ze voor de volgende chemo mogen. Want dan is het bloed immers goed!

En of bestralingen, chemo’s, een simpel virusje nog niet genoeg is krijgen Koos, Natalie en Mason ook nog eens corona” 

Dit betekent dat Koos niet mag kuren. Uiteindelijk wordt dit een uitstel van 14 dagen en dan komt de man met de hamer. Het wordt Koos en Natalie allemaal te veel, ze lopen zichzelf voorbij en voelen alleen nog maar dat ze in de overlevingsstand zitten. De kinderen kwakkelen, slapen slecht en iedereen is moe, zo moe! Natalie raapt al haar moed bij elkaar en belt huilend de dagbehandeling om de situatie uit te leggen. De verpleegkundige snapt de hulpvraag en start een aanmelding voor maatschappelijk werk.

“Er zijn zoveel zorgen, voor elkaar, de kinderen en de toekomst. Wat een ***ziekte!”

Op 5 april mag Koos voor de laatste chemo. Hij is goed hersteld en ook Natalie mag weer uit isolatie. Het eerste uitstapje na Covid is met Koos naar het ziekenhuis. Natalie steunt Koos in alles!  Ook de medewerkers in het ziekenhuis worden niet vergeten. Een kaart met een gedicht voor dankbaarheid en een grote doos chocolade. Dit hebben we toch maar weer mooi met elkaar geflikt!  De chemokuren zijn achter de rug, er volgen nog afrondende gesprekken met de oncoloog en verpleegkundigen van de dagbehandeling. Wederom zitten Koos en Natalie in een ‘grijs gebied’ waarin niemand weet wat de toekomst gaat brengen.

Nieuwe vragen ontstaan, hoe snel vordert de ziekte van Koos? Hoe lang blijft Koos stabiel? Hoelang mogen we als gezin van elkaar genieten?”

Koos en Natalie hebben veel gesprekken samen. Steeds als ze denken dat ze niet dichter naar elkaar toe kunnen groeien, gebeurt dit toch iedere keer weer. Wat een liefde! Er wordt over van alles gesproken, ook over de dood. Wat zou je willen , wat zijn je wensen, wat voor mogelijkheden zijn er? Waar zou jij je prettig bij voelen, wat zou je voor de kinderen willen? Hoe nemen we onze kinderen mee in het ziekteproces en misschien wel een aankomend overlijden?

“Het traject heeft het hele proces versneld om het ook meer over de dood te hebben”‘

Hoe lang kan Koos blijven aangeven wat hij wil aangezien er ook uitzaaiingen in zijn hoofd zijn. Het geeft rust om van elkaar te weten wat ze graag voor elkaar en de kinderen willen rondom het afscheid aangezien je het nu samen kunt uitzoeken. Ook voor de verwerking na een overlijden want je hebt immers aan alle wensen van de overledene kunnen voldoen, aldus Koos en Natalie.

Heel veel liefs:
Koos, Natalie, Jayden, Liam en Mason.

Comments(2)

  1. REPLY
    Willem mellens says

    Beste koos en natalie.
    Wat een aangrijpend verhaal zeg, ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel respect heb voor jullie allemaal.
    Weet even niet meer wat ik zeggen moet.

    Gr Willem mellens.
    Oud collega peter appel.

Plaats een opmerking

× Contact