Groningen, Friesland, Drenthe, Overijssel en op speciaal verzoek

Petra Komdeur

Petra Komdeur

Oprichter en eigenaar Informele Uitvaart

‘Blijf jij maar even in de keuken. We zeggen het wel wanneer we klaar zijn.’

Twee vrouwen met een schort om staan met een teil met water en wat washandjes klaar om mijn vader te gaan verzorgen. Ik wil er eigenlijk bij zijn, maar dat krijg ik niet voor elkaar. Dat hoort niet. 

Ik ben op dat moment 17 jaar oud, de dood heeft me altijd al gefascineerd maar heeft me vandaag ook persoonlijk geraakt. Mijn vader is overleden, rond 9.00 uur in de ochtend. Het is vandaag 13 april 1998, tweede Paasdag. We (zusje Jellie en broertje Roelof) zijn gewekt door onze moeder, het gaat slecht met papa. Hij slaapt al diep en wordt nu niet meer wakker….kom maar mee naar beneden.

Wat raar en ook eng! Je weet dat het gaat gebeuren, maar nu is het echt zover: hij gaat overlijden. We komen beneden, en gaan bij hem zitten. Hij ligt op een zorgbed in de woonkamer. We zien hem steeds langzamer ademhalen totdat we niets meer horen. 

Onze vader was op dat moment vier weken thuis, vanuit het ziekenhuis. Daar hadden we op 16 maart j.l. gehoord dat de kanker weer terug was en hij dus nu ook uitbehandeld zou zijn. In die vier weken hebben we afscheid genomen, ieder op onze eigen manier. Hij veranderde in vier weken tijd van een wandelende patiënt naar een aan bed gekluisterde, graatmagere man, die met alles geholpen moest worden…ik weet dat ik dat moeilijk vond, heel moeilijk. Het lijden was zo voelbaar. 

Hij had altijd heel erg sterk de mening gehad dat hij niet wilde lijden. Echt in de trant van: ‘als ik op bed kom te liggen en ik kan niks….dan geef mij maar een spuitje’. Toen hij nog niet ziek was tenminste. Nu was het zover. En het was anders, de wil om te leven was veel sterker. En hij heeft de lijdensbeker tot de laatste druppel leeg gedronken, als je dat zo kunt uitdrukken.

Hoe het allemaal begon

Het feit dat ik niet mocht kijken bij de verzorging van mijn vader heeft er mede voor gezorgd dat ik het vak in wilde. Hoezo mocht ik daar niet bij zijn? Waarom was dat? Het had iets mysterieus, alsof er dingen gebeurden wat verder niemand mocht zien. Ik werd gevoed in mijn fascinatie.

Ik ben in het mortuarium van het Refaja Ziekenhuis begonnen. We verzorgden de patiënten vaak op de kamer van de afdeling. Heel vaak ook samen met familie. En iedereen riep dat juist dat super waardevol was! Ja! Dat begreep ik als geen ander. Iemand die zichtbaar ziek is geweest ziet er na een verzorging heel anders uit. De ziekte is eraf gevallen, de rust is dan daar. Dat heb ik heel vaak mogen zien. 

Na het mortuarium heb ik voor een landelijke uitvaartonderneming mogen werken. Daar heb ik nog veel meer mogen leren. Ook leerde ik daar Esther kennen, een super enthousiaste en zeer kundige collega. We hadden al snel een klik, zij had beide ouders verloren en was na het verlies van haar moeder zover dat ze haar hart wilde gaan volgen.

Toen ging ook het vlammetje branden voor een eigen onderneming; wat als wij nou samen eens voor onszelf zouden starten. Als gepassioneerde partner van andere ondernemers. Wij nemen altijd de tijd om naar families te luisteren. Daarin kijken we dus nooit op het horloge. We gaan niet eerder weg dan dat de families tevreden zijn. Maar ook hun verhaal hebben kunnen doen.

Dit werd een succes! Uitvaartassistentie Puur, een verwijzing naar onze passie voor het vak en de mensen. We hebben hard gewerkt om te laten zien wat wij kunnen bieden. Een mooie opbaring, heel vaak samen met familie gedaan. Maar ook een kwalitatieve opbaring. Altijd met de beste zorg, tijd en alle aandacht. Dat kan namelijk als je voor jezelf bent. Je mag en kan werken op de manier die het beste bij jou past. Maar waarvan je ook weet dat je het meeste kunt geven aan families in rouw. 

Petra Komdeur: “Het bijstaan van families blijft het mooiste!”

Met Informele Uitvaart slaan we een nieuwe bladzijde om, in het boek wat nog lang niet uitgelezen blijkt. Mijn doel is en blijft mensen bekender maken met het fenomeen dood. Alhoewel we weten dat het ons allemaal eens zal raken, blijkt het nog steeds een lastig thema. Zo ongezellig! Maar echt: praat erover, maak het bespreekbaar. Want afscheid nemen bestaat wel! 

× Contact